De schandelijke schending van de Abraham akkoorden

(JNS) Het debat in Israël over de betekenis van het recente bezoek van de Amerikaanse president Joe Biden aan Israël en de bevestiging van Amerika’s “uitgeholde” relatie met de Joodse staat, zou plaats moeten maken voor een veel serieuzere vraag. Biden loog niet toen hij Channel 12’s Yonit Levi vorige week in een interview vertelde dat hij de anti-Israëlleden van zijn partij als “fout” beschouwt.

Alleen al het feit dat de uitspraak zulke spraakmakende krantenkoppen haalde, toont aan dat er enige twijfel bestond over wat hij had gezegd. Maar Biden is nooit een radicaal geweest, ondanks zijn acht jaar onder voormalig president Barack Obama, een trouwe Alinskyiet (een leider die niet onderhandelt, maar regeert door polarisatie en bewuste terughoudendheid) op een missie om zich internationaal terughoudend op te stellen en het buitenland indirect te beïnvloeden.

Nee, Biden is een typische liberaal van de oude garde, met alles wat daarbij hoort, zoals de neiging om meer naar links dan naar rechts af te buigen. Het is dus zo dat de trotse katholiek die ooit tegen abortus was (in 1982 stemde hij ervoor dat staten abortus zouden verbieden) een ommezwaai maakte en op de bres sprong tegen het recente besluit van het Amerikaanse Hooggerechtshof om het baanbrekende besluit over de abortuswetgeving (Roe v. Wade) ongedaan te maken.

Wat niet veranderd is, is zijn standpunt over het “vredesproces”. En hier bekende Biden weer kleur, waardoor zijn overeenkomst met de Israëlische premier Yair Lapid om te voorkomen dat Iran kernwapens krijgt, zijn betekenis verloor.

Vraag het maar aan de Verenigde Arabische Emiraten, die zich lijken in te dekken tegen Amerikaanse inmenging en macht. Toen Biden vrijdag in Saoedi-Arabië aankwam, kondigde de diplomatieke adviseur van de president van de VAE, Anwar Gargash, aan dat zijn land bezig was een ambassadeur naar Iran te sturen als onderdeel van een poging om “opnieuw bruggen te bouwen” met Teheran.

“Wij staan open voor samenwerking, maar niet voor samenwerking die gericht is tegen een ander land in de regio, en ik noem met name Iran,” zei hij, toen hem gevraagd werd naar de mogelijkheid van een Midden-Oosten bondgenootschap van het NAVO-type.

Dit was een even schokkend als afschuwelijk voorteken. De VAE was immers, samen met Bahrein, de oorspronkelijke ondertekenaar van de Abraham-akkoorden.

Het belang van de normalisatieakkoorden – tot stand gebracht door de voorganger van Biden, Donald Trump – kan niet genoeg worden benadrukt. Evenmin kan het belang worden overschat van de bloeiende banden tussen Israël en zijn moslim-Arabische buren in de Golf, die tot uiting kwamen voordat de inkt van het document droog was, en die andere voormalige regionale vijanden ertoe hebben aangezet hun voorbeeld te volgen.

Een belangrijk voordeel voor deze landen was de vorming van een sterke, door de VS gesteunde as tegen de Islamitische Republiek. Hoewel het verdrag nog tal van andere voordelen heeft opgeleverd, was de vastberadenheid om zich tegen Teheran te verzetten de impuls waaruit de rest is voortgekomen, hetgeen de reden is waarom het door de mullahs (geestelijken) geleide regime zich er heftig tegen heeft verzet.

Een ander cruciaal element van de Abraham-akkoorden was dat zij eindelijk de aloude vooronderstelling als zou er geen vrede mogelijk zijn in het Midden-Oosten zonder een oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict, als een leugen ontmaskerden. De Israëlische oppositieleider Benjamin Netanyahu, die premier was ten tijde van de ondertekening van het verdrag in september 2020, en die een grote rol heeft gespeeld bij de totstandkoming ervan, heeft altijd begrepen dat deze gangbare gedachte onjuist was.

De daaropvolgende nederlaag van Trump in de Verenigde Staten en van Netanyahu in Israël veroorzaakte een aardverschuiving. De regering-Biden heeft prompt de terugtrekking van Trump uit het door Obama georkestreerde gezamenlijke actieplan (Joint Comprehensive Plan of Action) van tafel geveegd en is begonnen Teheran te smeken om terug te keren tot één of andere vorm ervan. De regering die de regering van Netanyahu opvolgde (eerst geleid door Naftali Bennett en nu door Lapid) verklaarde onomwonden dat zij Washington op de hoogte zou brengen van alle strategische/militaire stappen.

De ayatollahs (geestelijke leiders in Iran) zijn niet de enigen geweest die deze ontwikkelingen hebben gadegeslagen. Alle partijen bij de Akkoorden van Abraham kijken mee, evenals degenen die in maart de top in de Negev bijwoonden en de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken hoorden verklaren dat de “regionale vredesakkoorden geen vervanging zijn voor vrede met de Palestijnen”.

In één klap heeft Blinken de fictieve centraliteit van de Palestijnen voor de vrede nieuw leven ingeblazen – en hij deed dat terwijl terroristen onschuldige mensen afslachtten in de straten van Hadera (en andere steden voorafgaand aan en onmiddellijk na de bijeenkomst in Sde Boker).

Vandaar dat zij het afgelopen anderhalf jaar reden hadden om nerveus te zijn over het stellen van hun vertrouwen in een door de VS geleide anti-Iran coalitie met Israël in de voorste gelederen. Er is geen andere verklaring voor het feit dat de VAE het Israëlisch-Saudische verblijf van Biden aangrijpen om te onthullen dat zij proberen de banden met Iran aan te halen; dat en de herhaling door Biden van de “twee-staten-oplossing”-mantra en zijn pelgrimstocht naar de PA om Mahmoud “pay-for-slay” Abbas te ontmoeten en veel geld te beloven aan zijn topman.

Het gedrag van team Biden werpt ook licht op de vermoeide lippendienst van de Saoedi’s aan de “vereisten voor vrede” van het koninkrijk, namelijk “een tweestatenregeling met een Palestijnse staat in de bezette gebieden met Oost-Jeruzalem als hoofdstad”.

Dit is wat de Saoedische minister van Buitenlandse Zaken Adel al-Jubeir zaterdag zei, als echo van het “Jeddah Communique” tussen de Verenigde Staten en Saoedi-Arabië dat zaterdag werd ondertekend en vrijgegeven. Toch opende de Saoedische Algemene Burgerluchtvaartautoriteit twee dagen eerder het luchtruim van het land voor alle burgervliegtuigen, met inbegrip van die van Israël.

Het is geen klein gebaar, en geen dank aan Biden, wiens buitenlands beleid de Abraham-akkoorden die Trump en Netanyahu zorgvuldig hebben opgesteld, ondermijnt en bedreigt. Niettemin strijkt hij tegelijkertijd met de eer van de paradigmaverschuiving en probeert hij deze ongedaan te maken.

Laten we hopen dat zijn streven net zo’n grote mislukking wordt als zijn presidentschap. Laten we ook bidden dat de Israëli’s zich bewust worden van de gevaren van een regering in Jeruzalem die de denkwijze die Iran in staat stelt atoombommen te bezitten en de PA in staat stelt straffeloos en met internationale steun massamoorden te plegen, mogelijk maakt, zo niet zelfs omhelst.

Ruthie Blum is een in Israël gevestigde journaliste en auteur van “To Hell in a Handbasket: Carter, Obama, en de ‘Arabische Lente’.”