Na vijf verkiezingen in minder dan vier jaar lijkt het erop dat Israël eindelijk een stabiele regering heeft gekozen, die zal worden geleid door de man die nu al de langstzittende premier van het land is, Benjamin Netanyahu.
Het hoeft niemand te verbazen dat de Israëli’s Netanyahu hebben herkozen, want de Joodse staat heeft nog nooit een betere leider gehad. Tot zijn prestaties behoren economische voorspoed, vredesakkoorden met vier Arabische landen en de groei van Israëls reputatie als “Startup Nation”. Ik wou dat iedereen mijn enthousiasme over Netanyahu’s terugkeer naar de macht deelde, maar dat doet niet iedereen.
Netanyahu is nog maar net begonnen met de onderhandelingen om een regering te vormen en de mensen zijn al in paniek. Zij vrezen dat Israël minder pluralistisch en tolerant zal worden, en dat het steeds verder zal afdrijven van de zogenaamde “tweestatenoplossing” voor het Israëlisch-Palestijnse conflict.
Een deel van deze angst is te wijten aan het feit dat in de nieuwe regering van Netanyahu waarschijnlijk politici van de Religieuze Zionistische Partij (RZP) zullen zitten, met name Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich. Deze twee personen en hun partij worden er vaak van beschuldigd onder meer anti-Arabisch, anti-LGBTQ en anti-vrede te zijn. Veel van de kritiek die de RZP krijgt, komt echter uit zeer hypocriete hoek.
Bijvoorbeeld, de Palestijnse Autoriteit verspilde geen tijd met het bekritiseren van de resultaten van de recente verkiezingen, door te zeggen dat die een weerspiegeling zijn van een steeds intolerantere en racistischere Israëlische samenleving. Maar dit is dezelfde PA die er niet in slaagt religieuze minderheden onder haar jurisdictie te beschermen, zoals blijkt uit een recente aanval op een kerk door een aantal moslim mannen in de door de PA geregeerde stad Beit Sahur. Het is geen toeval dat sinds de oprichting van de PA in 1994 als onderdeel van de Oslo-akkoorden, de christelijke bevolking van het door de PA bestuurde gebied aanzienlijk is geslonken. Dit komt door de voortdurende vervolging van christenen door de moslimmeerderheid.
De PA heeft ook de chutzpah (het lef) om Israëlische politici van racisme te beschuldigen, terwijl ze zelf blijven eisen dat alle Joden uit een toekomstige Palestijnse staat worden verdreven. Als dat geen racisme is, dan weet ik het niet meer.
De nieuwe Israëlische regering onder Netanyahu zal zeker niet anti-vrede zijn. Het zal een regering zijn die de huidige realiteit erkent, waarin een tweestatenoplossing geen oplossing is, maar eerder een recept voor een ramp.
Als er iemand anti-vrede is, dan is het wel het Palestijnse leiderschap, dat op geen enkele manier vrede en co-existentie met Israël bevordert. In plaats daarvan propageren Palestijnse schoolboeken de moord op Joden en worden de Palestijnse media overspoeld met beelden waarin terrorisme wordt verheerlijkt. Geen wonder dat wanneer een Jood door Palestijnse terroristen wordt vermoord, de Palestijnen dat vieren door snoepgoed uit te delen.
In feite laat de geschiedenis zien dat rechtse politici zoals Netanyahu goed zijn voor de vrede. Laten we niet vergeten dat het een rechtse regering onder premier Menachem Begin was die vrede met Egypte bereikte. Veertig jaar later sloot Netanyahu normalisatieovereenkomsten met de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein, Soedan en Marokko. Door zijn inspanningen is het aantal Arabische staten dat volledige diplomatieke betrekkingen met Israël onderhoudt meer dan verdubbeld.
Ik twijfel er bijna niet aan dat Netanyahu tegen het einde van zijn komende ambtstermijn als premier vredesakkoorden zal hebben gesloten met Saoedi-Arabië en andere Arabische en islamitische staten. Links gaf ons daarentegen de Oslo-akkoorden, die resulteerden in op hol geslagen terrorisme en de dood van honderden Israëli’s.
De terugkeer van Netanyahu en zijn rechtse partners aan de macht zou reden moeten zijn voor optimisme, niet voor angst. De enigen die de nieuwe regering zouden moeten vrezen zijn Israëls vijanden.
Jason Shvili is een freelance schrijver uit Toronto, Canada, gespecialiseerd in Israël en politiek in het Midden-Oosten.
Iraanse activisten vernoemen straat in Teheran naar Netanyahu
Vandaag: Netanyahu getuigt in corruptieproces
Netanyahu: “We hebben de as van Iran doormidden gesneden”
