De avontuurlijke weg om een visum te verlengen

Deze keer geeft onze stagiaire Eliane ons een inzicht in de Israëlische bureaucratie. Omdat haar stage op de redactie van langer duurt dan de drie maanden die je op een toeristenvisum in het land mag verblijven, moest zij haar visum verlengen.

Door Eliane Müller |

Maandag was ik op de משרד הפנים ‘Misrad Hapnim’, het Israëlische ministerie van Binnenlandse Zaken, om mijn visum te verlengen. Na overleg met de Israëlische ambassade ben ik Israël binnengekomen met een toeristenvisum, dat slechts drie maanden geldig is. Aangezien mijn stage bij Israel Heute langer dan drie maanden duurt, werd mij gezegd dat ik voor een verlenging contact moet opnemen met het ministerie van Binnenlandse Zaken.

Veel Israëli’s en vrienden waarschuwden me voor onvriendelijke medewerkers die graag tegen iemand schreeuwen, en ik kreeg niet veel hoop dat ik de verlenging goedgekeurd zou krijgen. Maar omdat ik de stage met een bepaalde duur nodig heb voor mijn studie, bleef er voor mij niet veel anders over.

Op de officiële website van het ministerie wordt het proces in detail beschreven: je vult een online formulier in, er wordt contact met je opgenomen voor het maken van een afspraak, en je verschijnt met de nodige papieren op de afspraak in Misrad Hapnim.

Tot zover gaat het goed. Ik heb het formulier ingevuld, dat slechts gedeeltelijk in het Engels is vertaald. Ik was erg dankbaar voor mijn basiskennis van het Hebreeuws. Daarna heb ik gewacht tot iemand contact met mij opnam op het e-mailadres of telefoonnummer dat ik had opgegeven. Maar ook nadat ik het formulier voor de tweede keer had ingevuld (waarin Duitsland overigens nog steeds is verdeeld in Oost- en West-Duitsland), heeft niemand contact met mij opgenomen.

Ik moest dus naar het ministerie van Binnenlandse Zaken gaan en hopen er binnen te komen. Ik kreeg het advies om er zo vroeg mogelijk in de ochtend te zijn. Toen ik om zeven uur ’s morgens vroeg aankwam, wist ik waarom: voor het gebouw stond er al een behoorlijke rij van wachtende mensen, en hoe langer ik wachtte hoe groter de wachtrij achter me werd.

Tegen acht uur openden veiligheidsagenten vervolgens het ministerie. Langzaam ging het toen vooruit. Enkele van de mannen in de rij rookten hun laatste sigaret op en de religieuze Joden begonnen langzaam hun gebedenboeken weer in te pakken, nadat ze de wachttijd hadden gebruikt voor hun ochtendgebed. Sommige vaders van een gezin, die zich hadden opgesteld, riepen hun vrouwen en kinderen die op een van de bankjes in de buurt zaten te wachten.

De een na de ander moest dan door de veiligheids­controle, zoals in Israël gebruikelijk is op alle openbare plaatsen. Daarna kwam men bij een receptie, waar iedereen zich heen drong. Hier kreeg men dan, nadat men kort de reden van zijn bezoek had opgegeven, een nummer toegewezen.

Ariel, een lieve collega van Israel Heute, was zo vriendelijk om mij te vergezellen en eventueel te vertolken. Ik was blij en dankbaar dat ik daar niet alleen was. Daarna moesten we naar de visumafdeling op een hogere verdieping. Deze bestond uit een grote ruimte. Tegenover ons, over de lengte van de ruimte, stonden een twintigtal spreekkamertjes, gescheiden door glazen wanden.

Op een gegeven moment lukte het ons om langs de tegen elkaar aan gedrukte mensen naar een van de ‘wachtkamers’ te gaan – een nis in de muur tegenover de spreekkamertjes, waar enkele stoelen in stonden. We gingen zitten en wachtten tot ons nummer werd opgeroepen.

Tot mijn verwondering waren alle aankondigingen in het Hebreeuws, in een afdeling waar alleen buitenlanders met weinig kennis van het Hebreeuws komen. Ik was blij dat ik Ariel bij me had, die me vertelde wanneer mijn nummer werd opgeroepen en waar ik heen moest. Ariel legde vervolgens ons verzoek in het Hebreeuws voor aan de man bij de informatiebalie, die alleen gebroken Engels sprak. Nadat hij mijn papieren had bekeken, stuurde hij ons rechtstreeks naar de manager.

We moesten voor haar kantoor wachten tot ons nummer genoemd zou worden. Hier had ik wat tijd om de mensen om me heen op te nemen. Het was van alles, mannen, vrouwen, gezinnen, rijken, armen, religieuzen, niet-religieuzen, Amerikanen, Europeanen, Aziaten, enz. Maar ze hadden allemaal één ding gemeen. Je kon onmiddellijk hun nervositeit en angst zien. Sommigen zweetten, beefden, liepen heen en weer of wipten zenuwachtig met hun benen.

We werden toen naar het kantoor van de manager geroepen, die mijn papieren bekeek, vragen stelde en langzaam iets in haar computer typte. Maar na een paar momenten van spanning zei ze dat ik een formulier moest invullen, wachten tot ik weer opgeroepen werd, en dan zou mijn visum worden afgegeven.

Opgelucht nam ik afscheid van haar en vulde het formulier in de wachtkamer in. Toen mijn nummer voor de derde keer werd opgeroepen, moesten we naar een van de bureaus gaan. Ik ging zitten en overhandigde het formulier en mijn paspoort door een sleuf aan de vrouw aan de andere kant van de glazen wand. Die nam toen zonder een woord te zeggen mijn gegevens van het formulier in het systeem op. Nadat ik haar een pasfoto had gegeven en met een betaalpas had betaald, kreeg ik eindelijk mijn visum – een sticker die ze in mijn paspoort plakte – precies tot de laatste dag van mijn stage, geen dag langer. Maar het kon me toch niet schelen, want ik had die dag mijn vlucht al geboekt.

Toen we kort na 9 uur uit de Misrad Hapnim kwamen, keek Ariel me aan en zei: ‘Je ziet er opgelucht uit’. Na alle spanningen was ik dat zeker! Nu kan ik de stage zonder problemen afronden, zoals mijn universiteit heeft aangegeven. Ik ben opgelucht en dankbaar dat God ervoor gezorgd heeft dat alles goed is gegaan en mij mensen gestuurd heeft die mij geholpen hebben.

Stagiaires welkom
Heb je goede taalvaardigheden in het Duits en Engels? Ben je er in geïnteresseerd, in aan een zinvol project mee te werken? Wilt je het land Israël leren kennen? En je zou graag contacten willen leggen in Israël? Solliciteer dan nu via info@israelheute.com

Wilt u meer nieuws ontvangen over Israël? Klik hier voor de dagelijkse gratis e-mail nieuwsbrief.