De staat Israël staat voor een interne uitdaging die het sinds zijn oprichting in 1948 niet meer is tegengekomen. Deze uitdaging beïnvloedt zowel de religieuze als de seculiere sectoren van de samenleving en heeft een indirecte impact op de nationale veiligheid van het land, met name de relaties met de Verenigde Staten, de economie en natuurlijk de veiligheid te midden van een overwegend vijandige regio. De regering Biden moet de huidige gebeurtenissen in Israël echter zien als een intern debat en in één adem de onmiskenbare waarde erkennen van de belangen die beide naties en de liberale wereld delen. Het is juist in naam van deze belangen dat Amerika zijn onwrikbare steun voor Israël moet handhaven en het land als bondgenoot moet bijstaan, anders zien zijn vijanden de situatie als een kans en denken ze dat ze ons op de proef kunnen stellen.
Wat gebeurt er op dit moment in Israël?
Sinds zijn oprichting 75 jaar geleden weet de staat Israël hoe het zijn vijanden, dichtbij en ver weg, resoluut tegemoet moet treden. Israël wist hoe het moest omgaan met de vele dreigingen en scenario’s die het bedreigden – of het nu ging om terroristische aanvallen op burgers, raketten die op zijn bevolkingscentra werden afgevuurd of grootschalige oorlogen tegen vijandelijke legers – zelfs wanneer het op meerdere fronten tegelijk werd aangevallen. Op dit alles wist Israël te reageren, waarbij het de beste van zijn strijders opofferde om overwinningen te behalen die verbazingwekkend waren op wereldschaal en in de geschiedenis. In de huidige interne uitdaging zijn er echter geen winnaars en we hopen dat er geen druppel bloed zal vloeien. Dit is een fundamentele interne strijd over het karakter en de identiteit van de jonge staat, over hoe Joods en hoe democratisch het wil zijn in overeenstemming met de waarden van zijn Onafhankelijkheidsverklaring.
Zie: Who Needs a Jewish State?
De staat Israël wordt geleid door een regering die democratisch en legitiem is gekozen, met een duidelijke meerderheid. De regering wil de twee waarden van de Onafhankelijkheidsverklaring van Israël versterken: de waarde van een Joodse staat – Israël is immers de natiestaat van de Joden die na tweeduizend jaar ballingschap en lijden als volk naar hun land zijn teruggekeerd – en de waarde van democratie op een manier die het evenwicht tussen de drie takken van de staat herstelt: Wetgevend, Uitvoerend en Rechterlijk. Het is precies dit verlangen om de delicate balans tussen de drie takken van de staat te herstellen dat een dieper begrip vereist van wat er in Israël gebeurt. Het gebeurt keer op keer dat de Israëlische premier of een minister probeert een buitenlands, veiligheids- of economisch beleid uit te voeren en vervolgens faalt vanwege een rechterlijke macht die zichzelf bevoegdheden toekent, maar de verantwoordelijkheid voor haar beslissingen ontwijkt.
De staat Israël zet zich in voor de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht, al vanaf het allereerste begin. Dit was al het geval voor de zogenaamde “gerechtelijke revolutie” van de voormalige president van het Hooggerechtshof, Aharon Barak. Hij beschreef het zelf als een soort “constitutionele revolutie” bedacht en geleid door één man zonder een volksstemming. Maar degenen die de Israëlische regering om de een of andere reden willen belasteren (en er zijn enkele goede redenen) hebben er geen probleem mee om deze feiten en de echte noodzaak om het rechtssysteem te hervormen te negeren. Zeker, de duwtjes van vandaag komen tegen een achtergrond van veel complexere, diepgewortelde stromingen van sociale verdeeldheid en oprechte zorgen over de toekomst van de staat. De kwestie is dus al veel meer dan een puur juridische kwestie.
Maar zijn er niet voortdurend spanningen tussen de takken van de regering in de Verenigde Staten? Is de benoeming van rechters niet beladen met moeilijkheden? Als president Joe Biden, zogenaamd een trouwe vriend van Israël, zegt dat er een brede consensus nodig is, heeft hij gelijk. Hij doet dat uit oprechte bezorgdheid voor Israël en zijn toekomst, maar het beeld dat zijn adviseurs hem geven lijkt niet te kloppen; in de realiteit van de Israëlische politiek van de afgelopen 30 jaar telt een meerderheid van 64 zetels als een significante meerderheid. Ter vergelijking: de meerderheid die de Oslo-akkoorden goedkeurde was 61 en de meerderheid die de terugtrekking uit Gaza goedkeurde was slechts 59, wat aantoont dat in het politieke systeem van Israël een meerderheid van 64 stemmen wel degelijk een brede consensus vertegenwoordigt. De meerderheid van de bevolking is er voorstander van om het evenwicht te herstellen en de regering weer te laten regeren en de consequenties van haar beslissingen onder ogen te zien, zoals op de verkiezingsdag zal blijken. De uitdaging is dus niet of dit evenwicht moet worden veranderd, maar hoe.
En hoe zit het met de Israëlische defensiemacht? Zij zijn Israëls verzekeringspolis. Waar anderen dissidenten zien onder de reservisten, zien wij toegewijde soldaten; in de IDF (zowel in het reguliere leger als grotendeels in de reserve) meldt meer dan 99% zich voor dienst en komt dagelijks opdagen voor training en missies. Maar hun luide stemmen worden niet gehoord. Een handvol generaals wordt tegengewerkt door tienduizenden voormalige leden van het veiligheidsapparaat die de betrokkenheid van het leger bij politieke controverses aan de kaak stellen, maar hun stemmen worden niet gehoord.
Het is niet zeker of Biden kennis heeft genomen van deze statistieken, en in elk geval is zijn mening dat er een brede consensus nodig is zowel goed als fout. Het is waar dat een brede consensus cruciaal is voor een dergelijke stap, en die bestaat ook. Geen demonstranten die voor hervorming zijn? Ze hebben al gestemd, maar hun stem wordt nog steeds niet gehoord.
De regering Biden zou dit interne debat moeten zien als een uiting van democratische kracht. Dicteer ons niet, maar luister naar ons. Zou iemand er ooit aan gedacht hebben – in de Verenigde Staten of in welk ander democratisch land dan ook – om kleine maar belangrijke groepen zoals de militaire piloten in Israël toe te staan hun dienst in het leger op te zeggen en op te roepen tot militaire ongehoorzaamheid? Als dit in de Verenigde Staten zou gebeuren, zou de president de situatie waarschijnlijk heel anders en met veel minder tolerantie aanpakken. In welk westers land zouden protesten waarbij belangrijke wegen, passagierstreinen en een nationale luchthaven worden geblokkeerd, worden toegestaan? Probeer het je eens voor te stellen, of vergelijk het met soortgelijke gebeurtenissen in de geschiedenis van alle westerse landen. Het voor de hand liggende antwoord is dat Israël een democratische, sterke en levendige staat is, en de recente protesten zijn daar het onmiskenbare bewijs van.
De veiligheids- en strategische situatie
De complexe realiteit waarin de staat Israël bestaat, vereist een unieke aanpak. Israël vecht elke dag voor zijn bestaan en de veiligheid van zijn burgers in het land en daarbuiten. De vijanden rusten geen moment in hun meedogenloze campagne om Israël te saboteren. Ik dring er bij onze vijanden op aan niet de fout te maken de interne crisis te zien als een kans om Israël uit te dagen; onze veiligheid gaat boven alles, en het land zal altijd opstaan om zich te verenigen tegen bedreigingen.
De Verenigde Staten hebben geen betere bondgenoot dan Israël, en niet alleen in het Midden-Oosten. Israël heeft geen betere strategische bondgenoot dan Amerika. Naast de gedeelde waarden – democratie en gelijkheid die beide landen al sinds hun oprichting aanhangen – hebben de twee landen veel gemeenschappelijke belangen: vooruitgang in wetenschap en technologie, gezondheidszorg, klimaat en water, landbouw en, natuurlijk, veiligheid. Elke dag zijn Amerikaanse soldaten veiliger, dankzij de inlichtingen die Israël aan de Verenigde Staten verstrekt en zijn vermogen om de capaciteiten van terroristische organisaties en terroristische landen aan te tasten. Israël is Amerika’s “beste investering” en moet daarom worden versterkt. Om ervoor te zorgen dat Israël kan blijven gedijen, hebben we kwaliteitshulp nodig – niet alleen de voortzetting van genereuze veiligheidsbijstand en samenwerking, maar ook, en dat is het belangrijkste, internationale steun. Amerika is Israëls internationale “ijzeren koepel”. Versterk hem alstublieft!
Wilders: “Existentiële dreiging voor Israël bedreigt nu ook Europa”
De Israëlische blindheid (‘conceptzia’): een fatale denkfout die voortleeft
Het pijnlijke dilemma
